Afgelopen week was ik met mijn zoon bij de oogarts en het oordeel was duidelijk: mijn 5-jarige moet een brilletje. “Achossie”, dacht ik nog, “wat sneu zo’n kleuter met een bril.” Want alhoewel ik zelf een bril draag, wens je dat toch niet je zoon toe. Gelukkig vond zoonlief het maar wat stoer, dus op naar de brillenwinkel.
We liepen binnen en mijn kleuter stapte direct af op het rek en zetten een bril op zijn hoofd die hij mooi vond: “Die moet het zijn, mama!”. Mooi, zul je denken, dat was dus snel geregeld …
Maar de bril die hij koos was paars met witte bloemetjes.
Tja, wat doe je dan? Zeker wanneer je als mama niet geloofd in jongens- en meisjesdingen en vind dat ieder kind zijn eigen weg en passie zou moeten kunnen volgen. Mijn kind ging dan ook al eens in maillot naar school en regelmatig draagt hij een t-shirt dat uit de ‘meisjes afdeling’ komt. Gewoon omdat hij dat mooi vond.
Die eerste dag dat hij in maillot naar school ging was overigens ook meteen de laatste: grote jongens hadden gezegd dat dat voor meisjes was. Jammer, maar dat gebeurd en zo kiest hij zijn eigen pad. De maillot blijft dus in de la liggen, geen man over boord per slot van rekening kost zo’n ding bij Zeeman maar een paar euro. Een bril is natuurlijk een heel ander verhaal, die moet langer meegaan.
Met lood in mijn schoenen zei ik daarom tegen mijn zoon dat ik het een mooie bril vond, dat hij die natuurlijk mocht hebben als hij dat wilde, maar dat er mogelijk kindjes zouden zijn die zouden vinden dat deze bril voor meisjes is. Even dacht hij na; zijn antwoord was kordaat: “Dan wordt ik gewoon boos!” zei hij.
“Wat dapper”, dacht ik maar ook, “hellup ik wil niet dat mijn kind gepest wordt!” En dus zei ik: “Dat is toch ook niet lief om boos te worden. En bovendien kan ik echt geen twee brillen kopen, weet je zeker dat je deze bril wil?”
Toen ik zijn reactie zag brak mijn moederhart. Hij keek ineens heel bedachtzaam en behoorlijk beteuterd. Ik zag ter plekke zijn zelfvertrouwen dalen, “misschien was zijn keuze toch niet zo’n goed idee?” “Wat als anderen zouden zeggen dat het een meisjesbril was?” Ik zocht een afleidingstactiek en een mooi compromis. Mijn redding: dezelfde bril in paars was ook zonder bloemetjes te krijgen, misschien wilde hij die hebben? “Ja maar mama, misschien zullen andere kindjes denken dat het een meisjesbril is omdat deze paar is…. Ik neem die wel.”
Het exemplaar waar we mee naar buiten liepen was het meest saaie, kleurloze exemplaar in het rek: een onopvallend brilletje in zwart van het soort dat vroeger ooit gratis in de ziektekosten verzekering zat.
Mijn kind zal niet gepest worden … althans niet vanwege het feit dat hij een meisjes bril zou dragen … maar het voelt niet goed.