Als je zwanger bent hoef je in Nederland blijkbaar niet meer te werken, je hebt immers een reden om thuis op de bank te blijven zitten en de financiële verantwoordelijkheden door te schuiven naar iemand anders. Althans zo lijkt het als je naar de verschillende tv programma’s kijkt die over financiën en het (jonge) moederschap gaan. Dat vraagt om wat ‘omdenken’ en Barbara Barend weet hoe dat moet. John Williams en Annemarie van Gaal let dus even op! In de eerste aflevering van dit seizoen van ‘Een dubbeltje op z’n kant’ is John Williams op bezoek bij een jong gezin met één kindje. Marjolein en Nick startten ieder al drie studies die ze niet afmaakten. Ze hebben geen opleiding, geen baan, geen inkomen en staan op het punt om uit hun huis gezet te worden. Ondertussen is Marjolein zwanger van een tweede. Volgens Annemarie van Gaal is dit “het ergste geval dat ze ooit hebben gehad in het programma”. Ze moeten dus van de bank en aan de bak. Of nou ja, Nick dan. Want Marjolein kan “nu natuurlijk niet werken” volgens John. Huh? Zwangerschapsverlof begint in Nederland toch echt pas op z’n vroegst 6 weken voor de zwangerschap en Marjolein is nog niet zo ver. Dus hup, aan de slag Marjolein! Bovendien duurt zwangerschapsverlof uiteindelijk ook maar 16 weken. Toch laat ook Annemarie van Gaal, een dame die zich echt als fervent voorstander van economische zelfstandigheid van vrouwen manifesteert, niet van zich horen. En dat terwijl Marjolein een studieschuld heeft opgebouwd van 30.000 euro. Die mag Nick dus afbetalen met zijn baan als magazijnmedewerker? Lijkt me niet fair, Nick heeft zijn handen vol aan het afbetalen van zijn eigen schuld die al net zo hoog is.
Alle mooie praat over het belang van economische zelfstandigheid ten spijt, maar zo blijven vrouwen afhankelijk van man of Staat. Barbara Barend laat zien hoe het ook anders kan in de rol van coach voor tienermoeder Denise in het BNN programma ‘Vier handen op een buik’.
Vorige week zagen we Denise en Jason, een piepjong stel, dat onverwacht zwanger was geraakt. Zij had een lastige jeugd achter de rug en de relatie met haar moeder liet te wensen over. Denise was daarom veel bij haar vriendje thuis, waar ze de warmte vond waar ze zo naarstig naar op zoek was. Deze tieners hebben geen huis, geen opleiding en geen baan. Drie maanden voor de bevalling ontmoet Barbara ‘haar’ tienermoeder. “Zeg, waarom ga je niet wat doen?” vraagt Barbara aan Denise. “Tja ik weet niet goed wat, en ik ben natuurlijk ook zwanger nu, dan kan ik mijn school niet afmaken.” Gelukkig voor Denise had zij niet met John te maken maar met Barbara. “Je kunt toch iets regelen met school? En bovendien heb ik ook gewoon gewerkt toen ik zwanger was!”
En dat betekent dus “aktie in de taxi” voor Jason én Denise. Er wordt een coach opgetrommeld om sollicitatiegesprekken te oefenen, maar telkens klapt Denise dicht. Haar zelfvertrouwen lijkt ver weggezakt en Denise zoekt de slachtofferrol op. Barbara grijpt in: “Ik kan er echt niet meer tegen, ik ga nu even ingrijpen, kom mee en kijk naar je kind. Denk aan jullie toekomst!” Na een knuffel met haar 5 weken oude dochter laat Denise zich van een heel andere kant zien. Er stapt een andere vrouw binnen: “Ik ben Denise, ik ben net mama geworden en ik wil van de bank af en aan de bak.”
Kijk en dat is nu de beste manier om niet in de situatie te belanden waar Marjolein nu in zit.
Bravo dus voor Barbara omdat ze Denise laat inzien dat ze een verantwoordelijkheid heeft als mama om financieel voor haar kind te kunnen zorgen. Maar vooral ook omdat Denise hierdoor uit haar afhankelijke rol getrokken wordt en in haar kracht komt te staan: het moederschap is geen belemmering, nee het is een bron van kracht.
Dit stuk verscheen op 11 september in De Limburger
Beste Irene,
Als iemand een voorstander is van vrouwelijke onafhankelijkheid ben ik het wel. Altijd al geweest. Ik heb 2 kinderen en altijd 32 uur per week gewerkt. Niet omdat het moest, maar gewoon omdat ik het wilde.
Het is te simpel om te stellen dat je pas 6 weken voor de bevalling met zwangerschapsverlof gaat en tot die tijd kan werken. De bedrijfscultuur in Nederland is helaas zo dat je niet makkelijk wordt aangenomen als je zwanger bent. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden. Nog maar 5 maanden zwanger werd ik overal afgewezen. Ik ben absoluut niet het type dat in de slachtofferrol kruipt. En vond het belachelijk dat bedrijven je afschrijven terwijl je niks mankeert. Het bedrijf dat mij uiteindelijk aannam, deed dat voornamelijk omdat ze mijn toenmalige echtgenoot kenden. Ik had toegezegd om in de tussentijd GRATIS voor ze te werken én zodra baby 6 weken oud was, zou ik er aan de slag gaan. Je wist vast niet dat er in Nederland maar heel weinig kinderopvang is die baby’s van 6 weken accepteert, niet?
Sinds ik van school af ben, wordt de economie vaker gekenmerkt door crisis en recessie dan door stabiele groei. Vooral in mijn vakgebied merk je dat als eerste. Ik heb dus ook periodes gekend waarin ik door omstandigheden niet werkte. Zo ook vlak voor mijn scheiding. Ik heb er alles aan gedaan om toen een baan te vinden. Dat lukte. Ik kon ruim 2 ½ jaar 32 uur per week werken bij een overheidsorganisatie. Het is niet zo dat werken als alleenstaande moeder loont in Nederland. Wanneer je niet werkt zijn er allerlei regelingen, subsidies, toeslagen waar je van profiteert. Ik daarentegen moest jaarlijks een behoorlijk bedrag aan toeslagen aan de Belastingdienst betalen omdat ik ‘te veel’ verdiende. Terwijl er in het afgelopen jaar wel 100 miljoen extra vrijkwam om inkomens tussen de 47.000 en 105.000 te compenseren in hun kinderopvangtoeslag. Zoveel verdiende ik net weer niet. Het loont dus niet om boven bijstandsniveau te verdienen en beneden de hierboven genoemde inkomensgrens.
Mijn tijdelijk contract is afgelopen en wegens een reorganisatie kon ik niet blijven. Inmiddels ben ik al weer enige maanden actief werkzoekend. Sterker nog, ik begon al toen ik nog een baan had. Inmiddels heb ik meer dan 200 sollicitatiebrieven geschreven. Gelukkig word ik zo nu en dan uitgenodigd, maar veel bedrijven hebben koudwatervrees als je een alleenstaande moeder met 2 kinderen bent. Dan word je afgewimpeld met smoesjes als “je past niet zo goed in onze organisatie”. Zolang in Nederland de relationele status van een vrouw nog uitmaakt voor het verkrijgen van een baan, hebben politici genoeg uitdagingen om zich daar eerst op te richten.
Het herstel van de werkgelegenheid blijft achter op de economie. Al jaren. Het is te makkelijk praten dat je van de bank af moet komen als er amper banen zijn. Er zijn functies geweest waarbij ik in het sollicitatiegesprek hoorde dat er ruim 170 anderen met mij op hadden gesolliciteerd. Gisteren nog was ik 1 van de 5 kandidaten uit een selectie van 200 (!) brieven.
Als ik naar een uitzendbureau stap met de mededeling dat ik wil werken, het maakt mij niet uit wat hebben ze geen banen. Wil ik tijdelijk werk of werk onder mijn niveau doen dan beslissen anderen voor mij dat ik té ambitieus ben voor de functie en dit niet voldoende uitdaging biedt. Ik heb op fulltime banen gesolliciteerd omdat ik parttime banen als een luxe zag. Maar nog steeds niks.
In Tegenstelling tot de reclamespotjes op de radio heb je aan het UWV echt niks. Het blijft mij verbazen dat er totaal geen enkele vorm van menselijk contact meer bij zit. Toen ik netjes al mijn sollicitatieactiviteiten voor hun in kaart bracht, kreeg ik alleen maar een mailtje terug dat ze zagen dat ik hiervoor bij een overheidsorganisatie had gewerkt. Zij waren verantwoordelijk voor mij aan een baan helpen. Die organisatie is al 8 maanden uit beeld en bovendien was ik daar tijdelijk gedetacheerd.
Ik geloof nog steeds dat ik getalenteerd ben. Maar al mijn inspanningen van de afgelopen maanden hebben mij niet aan een baan geholpen. Omdat mijn WW ophield en ik anders in de bijstand zou belandden, besloten mijn vriend en ik om samen te wonen. Sinds 2 weken woon ik in een duur Vinexhuis in de betere wijken in mijn stad. Hij verdient genoeg waardoor ik niet (meer) hoef te werken. Mijn kinderen gaan allebei naar school, dus zorgen doe ik niet en risico’s heb ik afgedekt met een dure levensverzekering. Overdag zit ik in mijn keurig aangeharkte tuin en hoor ik hoe de lucht gevuld wordt door vrouwenstemmen in andere talen. De schoonmaaksters.
Bij mijn weten heb ik op jou gestemd omdat ik er in geloofde dat jij bepaalde veranderingen tot stand kon brengen. Ik verstond daar iets anders onder dan het plaatsen van populistische blogjes die met oogkleppen op geschreven zijn en een bredere duiding van het umfeld missen. Je bent van harte welkom om contact met mij op te nemen zodat ik van mijn bank afkom. Ik heb er geen enkele moeite mee om in jouw team te werken.
Groeten Josan
Beste Josan, dank je wel voor het delen van jouw verhaal. Ik herken er wel wat van. Zo was ik in België zelfstandige toen ik mijn zoon kreeg. Op dat moment was er een kleine vergoeding voor 6 weken, dus ook ik moest weer aan de slag terwijl de creche nog niet beschikbaar was…. Ieder verhaal kent zijn nuance, zoals Anke ook aangeeft op FB. Wat ik met mijn stuk heb willen aangeven is dat het normaal moet zijn dat vrouwen werken, ook als ze moeder zijn. En dat moet dan tussen de oren zitten van moeders, vaders, werknemers, politici en opiniemakers! Bij deze mijn bijdrage voor dit debat. En dat zal ik blijven doen ook al is het mij nu niet gelukt om verkozen te worden als Europarlementariër. Daarom heb ik helaas geen werk in de aanbieding maar ik breng je graag in contact met de CDA fractie in Brussel als je wilt!