In Nederland zijn we er vaak trots op dat het mogelijk is om parttime te werken. Met name vrouwen maken gebruik van deze optie en zeggen het heerlijk te vinden om zo hun privé leven in balans te brengen met een baan. In tegenstelling tot de omringende landen is het in Nederland ook voor hoogopgeleide vrouwen mogelijk om parttime te werken. Vrouwen zien het als een goede keus voor zichzelf en hun gezin en vinden het een (voor)recht om in deeltijd te kunnen werken.

Echter, in een economische crisis en een enorme vergrijzing, is het maar de vraag of we ons deze luxe kunnen blijven veroorloven. Iedereen kent wel iemand die onlangs zijn baan is verloren en bijna niemand krijgt tegenwoordig nog een contract voor onbepaalde tijd.  Dat betekent dat ook jij of jouw partner morgen zijn baan kwijt kan zijn. En wat dan? Wanneer degene die voltijds werkt zijn baan verliest en jij werkt slechts halftijds is er waarschijnlijk direct een probleem. Want hoe betaal je nu de hypotheek? Met een werkloosheidsuitkering en de juiste diploma’s op zak red je het hopelijk, maar dit levert natuurlijk wel een enorme druk op de financiën van je gezin. Dan spreek ik nog niet over wanneer je arbeidsongeschikt wordt en het inkomen enorm achteruit gaat.

Bovendien spreken de cijfers voor zich als het gaat om hoeveel relaties standhouden. Natuurlijk zijn de statistieken niet op jou van toepassing, maar het is een feit dat van alle huwelijken er 1/3 strandt. Ben jij dan degene met een parttime baan, dan trek je wel aan het kortste eind en blijf je financieel afhankelijk van je ex. Bovendien is er een trend om de wettelijke partneralimentatie na echtscheiding behoorlijk te verminderen en in tijd in te korten.

Op dit moment wordt de discussie in Nederland gevoerd om de weer een 40-urige werkweek in te voeren om zo de economie een boost te geven. Maar waarom zouden we mensen die al 5 dagen in de week werken verplichten om nog een paar uren extra te kloppen?

Nederland is deeltijd land bij uitstek. Als iedere deeltijder in Nederland een halve dag in de week meer ging werken (dus 4 uur), dan verdubbelt je de winst in uren. Bovendien vermoed ik dat iemand die van 20 naar 24 uur werk gaat deze 4 extra uren veel productiever kan zijn dan iemand die er al 38 heeft gemaakt en er nog eens 2 bij moet doen.

Omdat met name vrouwen in deeltijd werken ligt het grootste potentieel voor een economische boost bij vrouwen. Dit geldt in Nederland nog meer dan in andere Europese landen, omdat vrouwen zo massaal in deeltijd werken. Den Haag zou dus niet moeten denken aan een 40-urige werkweek voor mannen, maar aan een manier om vrouwen te stimuleren om enkele uren meer te gaan werken. Dat is goed voor de Nederlandse economie en heeft als aangenaam bijeffect dat vrouwen – en hun gezinnen -minder kwetsbaar zijn in economisch moeilijke tijden.

On 5 March 2012, European Commissioner Reding started a debate on EU Gender Quota in business. She stated the following: “I do not like quotas but I like what they do”. Here you can find a short video:

“I do not like quotas but I like what they do”

With this statement, she launched a public consultation asking organizations and individuals to reply to 7 questions on the topic of gender balance in boards. The Commissioner will use the outcome of this public consultation as a first step in further EU decision-making.

I agree with Commissioner Reding and have given my response to the 7 questions; here you can find my response:

Irene Janssen_Response_Public Consultation Gender Balance in Boards_120528FINAL

I am curious to hear what you think; do we need quotas in boards in order to increase the number of women on boards?

Moeders kennen het en bijna-moeders en andere vrouwen hebben er waarschijnlijk ook al mee te maken gehad: het moederverbond. Totdat je zelf moeder bent is zwangerschap en bevalling iets moois en een tikje mysterieus. Vrouwen houden deze mythe zelf in stand waardoor jonge moeders een vergeromantiseerd beeld krijgen dat vaak niet strookt met de werkelijkheid. Weg  dus met het moederverbond!

Toen ik zelf zwanger was, was ik een van de eersten in mijn directe omgeving. Dat betekende voor mij –en waarschijnlijk voor veel vrouwen- dat je eigenlijk niet zo veel weet van zwanger zijn en kinderen krijgen. Je koopt dus een paar boeken over de zwangerschap, waarin uitgebreid de ontwikkeling van je kind in staat beschreven.

Daarnaast koop je enkele mama glossy’s in de hoop eindelijk uit te vinden wat het verschil is tussen een romper en een body, een pyjama en een hansopje (weinig verschil bovendien; de eerste 6 maanden is alles wat op een pyjama lijkt goed genoeg, ze slapen toch de hele dag). In al deze boeken en boekjes staat van alles over het wonder dat staat te geschieden en wat je als bijna-mama zou moeten doen om je voor te bereiden op de komst van je kleine spruit.

Er hangt een hele grote roze wolk rondom de zwangerschap en bevalling en deze boeken andere moeders doen er alles aan om die voor bijna-moeders in stand te houden: “Ssst, dat mag zij helemaal nog niet weten.” Dat die roze wolk vaak gewoon roze mist is waarbij een groot gedeelte van het pad onzichtbaar is, leer je pas later, wanneer je zelf onderdeel wordt van het moederverbond.

Slechts één keer eerder, in mijn tienerjaren, toen de oudere zus van mijn beste vriendin een kind had gekregen, werd voor mij een tipje van die roze nevel opgelicht. De mama in kwestie was thuis bevallen van haar derde kind en had veel te veel bloed verloren. Dagen lang kon ze eigenlijk helemaal niets. De trap af voor een douche, ging gewoonweg niet. Op mijn voorzichtige en nieuwsgierige vragen kreeg ik van de kraamvrouw antwoorden, waarvoor ik haar vandaag nog dankbaar ben. Zij deed namelijk wat absoluut niet de bedoeling is: ze verbrak het moederverbond.

En wat opluchting toen ik –vlak nadat ik zelf bevallen was- het boek van Claudia de Breij “Krijg nou tieten” in handen kreeg, zo kan het dus ook zijn! Claudia de Breij maakte publiek wat alle moeders weten, maar waar niet één moeder over spreekt met vrouwen die (nog) geen moeder zijn.

Ik zou zeggen, weg met dat moederverbond! Laat vrouwen die nadenken over het krijgen van kinderen en bijna-mama’s niet in de waan, zodat ze zich voor kunnen bereiden op een  mooie, maar soms ook lastige periode in hun leven!

De meeste Nederlandse politieke partijen gaan ervan uit dat zowel mannen als vrouwen een zetel moeten kunnen opnemen in ons parlement. Dat lijkt mij vanzelfsprekend en dat vind het CDA ook.

Maar waarom vinden we het dan toch zo normaal dat er veel minder vrouwen dan mannen op de lijsten komen van politieke partijen? Iedereen kán namelijk volksvertegenwoordiger worden, en om tot een afspiegeling van de samenleving te komen zou gewoon de helft uit vrouwen moeten bestaan.

Toch lijkt dit niet vanzelf: van de CDA kandidatenlijst van 2010 waren iets meer dan 1/3e vrouw en dat cijfer is ongeveer hetzelfde als je kijkt naar het aantal vrouwelijke Kamerleden op dit moment. Bij de kabinetsformatie 2 jaar geleden kwamen de vrouwen zelfs niet in the picture, slechts 1/5e van de kabinetsleden was vrouw.

VVD-er en Eurocommissaris Neelie Kroes pleitte destijds voor en gender quotum. Zij zei tegen Premier Rutte: “U wilt toch niet beweren dat er geen kwalitatief hoogstaande vrouwen in Nederland voorhanden zijn?” Rutte dacht daar echter anders over en daarmee was de kous af. Bij het vertrek van Minister Donner, 4 maanden geleden, droeg het CDA een vrouw voor als nieuw kabinetslid waardoor 3 van de 10 CDA bewindslieden nu vrouw zijn, een stijging van wel 10%!

Op dit moment is de partij bezig met de nodige vernieuwing binnen de partij. Komen tot een evenwichtige lijst moet daarin worden meegenomen. Maar hoe bereik je dat?

In het Verenigd Koninkrijk kozen de Liberal Democrats er in 2001 voor om een target te zetten voor de eigen partij. Het target werd 40% vrouwelijke kandidaten. Op de lijsten moest minimaal 40% van de ‘winnende zetels’ worden bezet door vrouwen.

Is dit misschien de oplossing ter voorkoming van kokervisie en het rekruteren binnen het old-boys network? Ik denk van wel. Het is tijd voor een nieuwe frisse wind!

We live in a changing world. It feels like we have to adjust ourselves everyday to new situations. Although some find this exciting and take change as an opportunity to do things differently or better, this can be threatening for others, especially those ‘in control’. After all, change probably means losing some of the control.

Being ‘in control’ has to do with being able to shape your own life and give direction to the organisation that you work for, for example. In short having control often means being ‘in power’.

The workforce has always been ‘a men’s world’, created by men for men: they own it! But the world is changing and changing quickly. Telecom companies are under threat as people start using Skype and energy companies are breaking their heads about the global need to reduce energy consumption. New innovative and smart ideas are needed. People are needed that can think outside-the-power-box.

Over the past decades, women have entered the job market and adjusted to the business environment. To do so, women –as a whole- had to adapt to this men’s world. Slowly men have understood that this movement is changing the work place. And just like in the energy or telecom business, some men will embrace this, while others see it as a threat.

Up till now, women were never in power or ‘in control’ in public life, which means they have less to lose and everything to gain from a changing world. Women – as well as other groups in society not belonging to the dominant group (men in power) – had to practice every day for the past decades to adjust to a world that wasn’t theirs.

Therefore, I wonder if women are indeed better equipped for the 21^st century? Are we moving to a brand new world, one that is no longer a men’s world?