Een tijdje terug publiceerde Dagblad de Limburger een stuk over burgemeesters. Jos Bouten concludeert hier dat vrouwen ‘helemaal geen burgemeester willen worden’ en dat de kinderen van Burgemeester Petra Dassen dus gelijk hebben als ze zeggen dat ‘burgemeester toch mannen zijn’.
Bouten komt tot deze conclusie op basis van de cijfers dat er in Limburg veel minder vrouwen solliciteren naar het burgemeesters ambt dan mannen. Maar dat vrouwen minder solliciteren betekent nog niet dat ze niet zouden willen!
Er is namelijk iets dat veel krachtiger is dan cijfers, namelijk beelden. Herinnert u zich nog de foto van de vorige Gedeputeerde Staten in Limburg? Weet u wel die grijze pakken parade?
Een blik op de de foto van het laatste congres van Nederlandse Burgemeesters geeft een zelfde beeld: grijze pakken parade plus een paar vrouwen (zie foto bij dit artikel).
Dat is het beeld dat wij, maar ook de kinderen van Petra Dassen iedere dag zien. Dat is ook de reden waarom we als we aan een burgemeester denken, we onmiddellijk een burgervader in ons hoofd hebben, geen burgermoeder. Eerder al schreef ik een blog over hoe sterk beelden ons denken over mannen en vrouwen bepalen.
Vrouwen die de leiding nemen, het blijft lastig om ons daarbij een beeld te vormen, omdat dat beeld nog steeds zo zeldzaam is. Dat geldt voor mannen en ook voor vrouwen zelf. Maastricht kreeg onlangs haar allereerste vrouwelijke burgemeester en volgens VVD-wethouder John Aerts laat Maastricht daarmee zien dat ze “progressief” durft te kiezen. Een vrouw als burgemeester, het blijft nog een noviteit.
En dat is nu precies waarom er zo weinig vrouwen solliciteren: het is niet ‘normaal’ om een vrouw op een burgemeesters post te zien. En dat laatste is wat de geringe sollicitaties van vrouwen voor burgemeesterposten ook aantonen: vrouwen steken minder vaak de vinger op.