Ik kom ze af en toe tegen. Vaak heb ik ze ook nodig.
Hotemetoten. Of nou ja, ik bedoel vooral: hotemetoten met een enorm ego.
Van die druk-druk-druk mensen die eigenlijk nooit op tijd kunnen zijn want ze zijn natuurlijk overal nodig. Bovendien kan de vergadering niet starten voordat ze binnen zijn. Standaard te laat natuurlijk. Want ja … ze zaten nog bij de koning (of een of andere andere halfgod) … en daar moesten ze natuurlijk iets regelen dat VEEEEEL belangrijker is dan deze onnozele bijeenkomst.
In mijn werk in Brussel had ik dagelijks met ze te maken. Politici, bestuurders, CEO’s en zelfs ambtenaren hadden er last van: hun ego.
Met de tijd leerde ik er natuurlijk mee omgaan, probeerde ik verschillende strategieen. Ik ging van meebuigen naar meedoen. Eerst stapte ik in de dienstbare ‘junior’ of ‘vrouwelijke’ rol. Gewoon meebuigen. Doen wat er nodig was om deze VIPs tevreden te houden.
Want ja je had ze natuurlijk wel nodig. Omdat ze je baas zijn. Of omdat ze macht hebben om belangrijke beslissingen te nemen. Beslissingen die ik als lobbyist werd geacht te masseren … te beïnvloeden ten behoeve van mijn klanten.
Nou doe ik mensen heel graag een plezier … daar word ik (en die ander!) gewoon een beetje gelukkiger van.
Maar pleasen ligt me minder. Daar liep ik toch altijd tegen mezelf aan: het is namelijk heeel vermoeiend om telkens iemand anders tevreden te moeten stellen. Natuurlijk kwam er dan een moment waarop ik besloot dat het even genoeg was met sigaretten halen, onbetaald doorwerken tot ver na werkuren en nachtelijke telefoontjes. Dan ZEI IK ER EINDELIJK EENS IETS VAN. Dat werd me natuurlijk ook niet in dank afgenomen door de hotemetoten in kwestie. In in zo’n conflictsituatie trok ik altijd aan het kortste eind.
Naarmate ik langer in Brussel rond liep en ook meer senioriteit verwierf dacht ik dat ik mee moest doen. Als een kikker blies ik mezelf op: “Zo, mij zouden ze niks meer kunnen maken!” dacht ik toen.
En dus liet ik mijn secretaresse de deur open maken zodat zij de mensen even kon laten wachten ….
Pfffft ….
Ook dat bleek hartstikke vermoeiend. Het druist namelijk in tegen al mijn waarden van aandacht en respect voor elkaar, gelijkwaardigheid en waarde creëren voor elkaar en voor de wereld.
Nu ik als gelukslobbyist werk met changemakers met een missie voor de wereld, mag ik werken met mooie mensen die die waarden delen. Zo kijk ik echt enorm uit naar de Power sessie die ik morgen heb met een van mijn klanten … zalig om gewoon direct erin te vliegen en echt iets moois te creëren samen!
Maar af en toe kom ik ze toch weer tegen.
Zo’n hotemetoot. Met een ego zo groot als half Nederland.
Ze waren burgemeester, directeur van het een of ander Belangrijk Bedrijf of misschien waren ze wel voorzitter van de plaatselijke winkeliersvereniging of DE voetbalclub.
Of ze zijn het nog.
Want stoppen kunnen ze natuurlijk niet. Ze zijn namelijk van LEVENSBELANG voor het welbevinden en slagen van ALLES wat er gebeurd.
Vandaag was het zover. Ik kwam ik er weer zo eentje tegen. Zo’n hotemetoot.
Het was even schakelen. Want het is gewoon verdomd lastig om in dat ego-geweld jezelf te blijven. En je eigen ding te blijven doen. Eerst boog ik even mee … laat het maar allemaal komen dan is het snel voorbij … dat idee. Maar het werkte niet. Want ik kwam niet aan bod door de ego-show van tijd, ruimte, plaats en praat-tijd.
Ik overwoog even om mijn eigen ego-kikker weer op te blazen (en ik bedacht wel 1001 dingen die ik moest doen of zeggen; dat zou deze hotemetoot leren!).
Ik voelde dat de lucht zich samenbalde om mijn innerlijke kikker groter te maken.
Totdat ik besloot eruit te stappen.
En dat duurde echt even voordat dat lukte. Het is echt een kwestie van even ademhalen en opnieuw naar de situatie kijken. Dus vroeg ik met af: “Wat heb IK nu nodig om hiervan een succes te maken?” Zonder dat ik iets doe wat niet bij mij past, wat indruist tegen mijn waarden.
Het lukte om in die energie te stappen, waardoor ik lekker dicht bij mezelf kan blijven. Mijn waarde kan toevoegen. Zonder afbreuk te doen aan de waarde van Hotemetoot. Want die is er natuurlijk gewoon.
En weet je, ik pak maar meteen even door. Ik ben per slot van rekening niet voor niks bezig met 28 dagen van dankbaarheid.
Dus oprecht en met heel mijn hart:
Dank je wel Hotemetoot, dat je mij liet stilstaan bij wat mijn eigen kracht is. Dat ik met plezier en zelfvertrouwen mijn waarde in de wereld mag zetten, zonder ego-gedoe en zonder afbreuk te doen aan mijzelf en mijn missie.
<3 Dank je wel!
PS Wil jij ook vanuit kracht en een positieve energie jouw waarde delen met de wereld? Jouw missie als changemaker krachtig neerzetten? Zonder afbreuk te doen aan wie jij bent? Wil je ervaren wat 28 dagen dankbaarheid kunnen betekenen? Doe mee met de challenge Van dankbaarheid naar droomdoel in 28 dagen. Schrijf je in en doe mee:
Van dankbaarheid naar droomdoel in 28 dagen inschrijving